بسم الله الرحمن الرحیم
حر بن یزید ریاحی تمیمی:
در احوالات او نقل شده است که از بزرگان کوفه بوده است؛ امّا از گذشته‌ی وی در مورد جبهه‌گیری و دفاع از امیرالمومنین علیه السلام خبری در دست نیست.[1] گویند که ابن زیاد وی را به همراه هزار نفر به قادسیه فرستاد تا از ورود امام علیه السلام به کوفه جلوگیری نماید.
لشکر وی
بسم الله الرحمن الرحیم
حبیب بن مظاهر(مظّهر) اسدی:
ایشان از اشراف و چهره‌های سرشناس قبیله بنی اسد و از اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌باشد که دوران حضرت را درک کرده و همچنین از یاران امام علی علیه السلام به شمار می‌آید ؛ هنگامی که حضرت در کوفه سکنی گزیدند او هم به کوفه آمد و در تمام جنگ‌ها خدمت مولی شمشیر می‌زده است و از اصحاب خاص و حاملان سرّ حضرت علی علیه السلام بوده بطوریکه اخبار غیبی نیز از وی شنیده شده است.[1]
بریر بن خُضَیر هَمْدانی کوفی:
از نیکان و تابعین امام همام، علی بن ابی طالب علیه السلام است؛ او از بزرگان و قاریان مسجد کوفه و تفسیر نگاری پرهیزگار و از شرافتمندان قبیله همدان و ساکن کوفه بود؛ در احوال او گفته‌اند چهل سال نماز صبح خود را به وضوی نماز عشا به جای می‌آورد! و هر شب یک ختم قرآن می‌کرد.[1]
بسم الله الرحمن الرحیم
جمال حق زسر تا پاست عباس به یکتایی قسم یکتاست عباس
خدا داند که از روز ولادت امام خویش را می خواست عباس
علم بر دست مشک آب بر دوش که هم سردار و هم سقاست عباس
نه در دنیا بود باب الحوائج شفیع خلق در عقباست عباس
هنوز از تشنه کامان شرمگین است ببین در علقمه تنهاست عباس
اگر چه زاده ام البنین است ولیکن مادرش زهراست عباس
حضرت عباس علیه السلام در روز چهارم شعبان سال 26 ه.ق در مدینه منوره دیده به جهان گشود. پدرش بزرگوارشان علی بن ابیطالب علیه السلام قنداقه او را در بغل گرفت و پس از خواندن اذان و اقامه بر گوش او، نامش را عباس گذاشت. مادر با فضیلتش فاطمه معروف به "ام البنین" دختر خدام بن خالد کلابی بود. نسب وی به ولید بن کعب و کلاب بن ربیعه می رسد که از مشاهیر عرب بوده اند از آن حضرت چهار پسر به دنیا آمدند که سید مظلومان اباالفضل علیه السلام او را عباس اکبر گفتند و عبدلله اکبر و جعفر و عثمان اکبر نام داشتند که هر چهار شیر دلیر در رکاب حضرتت سید الشهداء‌علیه السلام جان خویش را فدا نمودند. آن مخدره بعد از شهادت این چهار پسر به روایت ابوالفرج و بعضی از مورخین به قبرستان بقیع می فتند و برای ایشان ندبه می کردند.
به نام خدا
برگرفته از کتاب شرح حال، آثار و مقام کمیل بن زیاد نخعی، تالیف آقای قدرت الله خیاطیان، انتشارات امیرکبیر، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل.
کمیل فرزند زیاد بن بهیل بن میثم بن سعد بن مالک بن حارث بن صهبان بن سعد بن مالک بن النخع می‌باشد.[1]
